Op de bestemming aangekomen
Door: andrea
Blijf op de hoogte en volg Andrea
05 November 2016 | Kenia, Sondu
Dag 2 vrijdag 4nov
De dag begon voor mij om 08:15. De zon scheen heerlijk. Rustig wakker worden met een kopje thee in de zon, wat wil je nog meer. Voor ontbijt werden we weer verwacht bij de familie van maureen. Uiteindelijk was het 10:15 dat we opgehaald werden. Een ontbijt met gebakken pannenkoeken. Erg vet gebakken. Alles bakt men hier in olie. Ik ben erg benieuwd hoe lang mijn maag zich goed gaat houden.
Ook verse bananen blijven we maar eten. We kletsen nog wat. Linet en de familie zijn verbaasd dat ik 4kinderen heb. Maureen noemde het zo ; my mother and i are worried. Kenian family have 4 children but i am not kenian.
Ik vertel dat het in Nederland ook niet zo gewoon is. Maar ja iedereen in Nederland weet inmiddels wel dat ik ook niet zo gewoon ben. Anders was ik hier nooit gekomen. (Hi hi)
Na het eten maken we nog een foto met de familie op hun mooie plekje. En dan is daar toch het afscheid.
We vertrekken richting sondu waar het nyabondocentrum is. We doen nog een winkelcentrum aan en gaan geld pinnen.
Je kunt hier niet overal geld pinnen. Dus als we een goed pin apparaat vinden (die maestro accepteert) grijpen we de kans. Dus pin ik 400euro wat normaal 4briefjes van 100 zou betekenen, maar hier 40 briefjes van 1000. Het is net een monopolie spel. Nu voel ik me echt een "muzungu with money".
We reizen weer verder door het groene gedeelte van Kenia. Ik kijk mijn ogen uit. We stoppen bij dw university van maureen. We komen niet zomaar binnen. Overal is bewaking. Ze willen onze naam enz alles weten. Alles word genoteerd qua tijd. We lopen een heuvel op en zien mooie aangelegde paden. Jongelui die er goed gekleed uit zien. De kenianen zijn erg op " schoon zijn" gericht. Ook al qonen ze onder de meest ermbarmelijke omstandigheden, ze blijven de kleren maar wassen.
We kijken nog in haar klas en spreken nog wat studenten.
We gaan weer verder op weg naar nyabondo.
Ik Probeer eerst te kijken en dan pas een foto te maken. Ik zou willen dat iedereen mee kon kijken.
En dan rond 14:00 zijn we dan eindelijk aangekomen op het nyabondocentrum. We zeggen onze chauffeur vaarwel. Hoe kort ik er ook nog maar ben, ik heb al wel duidelijk gemerkt het verschil in mensen. Deze chauffeur wil een slaatje ons slaan. We zijn blij dat we met hem niets meer te maken hebben.
Op het centrum is het een feest van herkenning voor christa. Iedereen is blij haar te zien. En telkens de vraag....waar is maike? En sjoerd? (De 2kids van christa).
En ik blijf het maar vriendelijk zeggen...ik ben in plaats van hen meegekomen. Maar tja wat moet je toch met zo'n onbekende muzungu. Nou ik hoop dat ze over 2 weken iets blijer zijn met mij ;-)
Ik blijf maar handen schudden en me voorstellen. Ik hoor zoveel namen hopelijk word mijn geheugen wat beter want het is een vergiet.
Kinderen kijken me enigszins nieuwsgierig en verlegen aan.
We mogen logeren in het guesthouse waarvan dw beneden verdieping zo goed als klaar is. 5kamer met bedden een zit kamer een keuken een een eetkamer. De stoelen en tafels die er nu staan zijn profosorisch er neergezet. De bedoeling was dat wij mogelijk nog wat zouden kunnen aanschaffen. Maar zondag komt de bisschop het guesthouse inwijden. Dus we willen z.s.m op zoek naar meubels.
We kunnen nog nergens onze kleren kwijt, maar christa heeft een plannetje. Naast het guesthouse is een gebouw vol met troep. Oude kasten, kozijnen, naaimachines tot aan het plafond volgestouwd. We zien door de troep heen 2kasten.
Tja... 2hollandse praktische vrouwen rollen hun mouwen op en gaan het gevecht aan met alle troep. Na heel wat spieren te hebben ingespannen, wat schaafplekjes op de benen zijn wij 2kasten rijker.
Een beetje verontwaardigd komt men kijken. Nee dit is troep. Voor het questhouse was het toch wel de bedoeling nieuw spul te kopen. Ja dat snappen we...maar ja we hebben nu kasten nodig. En eigenlijk vinden we het best prima. Morgen een likseltje verf kopen...nou we doen het ervoor.
En zo staat aan het eind van de dag de kast met onze kleren te pronken in de kamer.
Omdat het onze 1e dag is op nyabondo krijgen we eten uit de keuken al klaargemaakt. Rijst en aardappels met askumawiki (een fijn gesneden bladgroente) en mandazis (soort driehoekachtige oliebollen) en voor ons ieder een stukje kip.
Ineke, de vrijwilligster die hier al 2weken zit, schuift ook bij ons aan. Even bijkletsen voor haar en christa.
En dan liggen we moe maar voldaan in onze bedden. Wat een dag ook weer vandaag.
Ik voel me nog steeds zo bevoorrecht hier te zijn. En heb enorme bewondering voor het werk van een ineke en een christa die hier al voor de 11e keer is. En al zoveel hier voor elkaar heeft gekregen.
Nou ik ben benieuwd weer naar de dag van morgen. Ik moet i.i.g veeeel geduld hebben. Nou dat komt wel goed denk ik.
Liefs andrea
De dag begon voor mij om 08:15. De zon scheen heerlijk. Rustig wakker worden met een kopje thee in de zon, wat wil je nog meer. Voor ontbijt werden we weer verwacht bij de familie van maureen. Uiteindelijk was het 10:15 dat we opgehaald werden. Een ontbijt met gebakken pannenkoeken. Erg vet gebakken. Alles bakt men hier in olie. Ik ben erg benieuwd hoe lang mijn maag zich goed gaat houden.
Ook verse bananen blijven we maar eten. We kletsen nog wat. Linet en de familie zijn verbaasd dat ik 4kinderen heb. Maureen noemde het zo ; my mother and i are worried. Kenian family have 4 children but i am not kenian.
Ik vertel dat het in Nederland ook niet zo gewoon is. Maar ja iedereen in Nederland weet inmiddels wel dat ik ook niet zo gewoon ben. Anders was ik hier nooit gekomen. (Hi hi)
Na het eten maken we nog een foto met de familie op hun mooie plekje. En dan is daar toch het afscheid.
We vertrekken richting sondu waar het nyabondocentrum is. We doen nog een winkelcentrum aan en gaan geld pinnen.
Je kunt hier niet overal geld pinnen. Dus als we een goed pin apparaat vinden (die maestro accepteert) grijpen we de kans. Dus pin ik 400euro wat normaal 4briefjes van 100 zou betekenen, maar hier 40 briefjes van 1000. Het is net een monopolie spel. Nu voel ik me echt een "muzungu with money".
We reizen weer verder door het groene gedeelte van Kenia. Ik kijk mijn ogen uit. We stoppen bij dw university van maureen. We komen niet zomaar binnen. Overal is bewaking. Ze willen onze naam enz alles weten. Alles word genoteerd qua tijd. We lopen een heuvel op en zien mooie aangelegde paden. Jongelui die er goed gekleed uit zien. De kenianen zijn erg op " schoon zijn" gericht. Ook al qonen ze onder de meest ermbarmelijke omstandigheden, ze blijven de kleren maar wassen.
We kijken nog in haar klas en spreken nog wat studenten.
We gaan weer verder op weg naar nyabondo.
Ik Probeer eerst te kijken en dan pas een foto te maken. Ik zou willen dat iedereen mee kon kijken.
En dan rond 14:00 zijn we dan eindelijk aangekomen op het nyabondocentrum. We zeggen onze chauffeur vaarwel. Hoe kort ik er ook nog maar ben, ik heb al wel duidelijk gemerkt het verschil in mensen. Deze chauffeur wil een slaatje ons slaan. We zijn blij dat we met hem niets meer te maken hebben.
Op het centrum is het een feest van herkenning voor christa. Iedereen is blij haar te zien. En telkens de vraag....waar is maike? En sjoerd? (De 2kids van christa).
En ik blijf het maar vriendelijk zeggen...ik ben in plaats van hen meegekomen. Maar tja wat moet je toch met zo'n onbekende muzungu. Nou ik hoop dat ze over 2 weken iets blijer zijn met mij ;-)
Ik blijf maar handen schudden en me voorstellen. Ik hoor zoveel namen hopelijk word mijn geheugen wat beter want het is een vergiet.
Kinderen kijken me enigszins nieuwsgierig en verlegen aan.
We mogen logeren in het guesthouse waarvan dw beneden verdieping zo goed als klaar is. 5kamer met bedden een zit kamer een keuken een een eetkamer. De stoelen en tafels die er nu staan zijn profosorisch er neergezet. De bedoeling was dat wij mogelijk nog wat zouden kunnen aanschaffen. Maar zondag komt de bisschop het guesthouse inwijden. Dus we willen z.s.m op zoek naar meubels.
We kunnen nog nergens onze kleren kwijt, maar christa heeft een plannetje. Naast het guesthouse is een gebouw vol met troep. Oude kasten, kozijnen, naaimachines tot aan het plafond volgestouwd. We zien door de troep heen 2kasten.
Tja... 2hollandse praktische vrouwen rollen hun mouwen op en gaan het gevecht aan met alle troep. Na heel wat spieren te hebben ingespannen, wat schaafplekjes op de benen zijn wij 2kasten rijker.
Een beetje verontwaardigd komt men kijken. Nee dit is troep. Voor het questhouse was het toch wel de bedoeling nieuw spul te kopen. Ja dat snappen we...maar ja we hebben nu kasten nodig. En eigenlijk vinden we het best prima. Morgen een likseltje verf kopen...nou we doen het ervoor.
En zo staat aan het eind van de dag de kast met onze kleren te pronken in de kamer.
Omdat het onze 1e dag is op nyabondo krijgen we eten uit de keuken al klaargemaakt. Rijst en aardappels met askumawiki (een fijn gesneden bladgroente) en mandazis (soort driehoekachtige oliebollen) en voor ons ieder een stukje kip.
Ineke, de vrijwilligster die hier al 2weken zit, schuift ook bij ons aan. Even bijkletsen voor haar en christa.
En dan liggen we moe maar voldaan in onze bedden. Wat een dag ook weer vandaag.
Ik voel me nog steeds zo bevoorrecht hier te zijn. En heb enorme bewondering voor het werk van een ineke en een christa die hier al voor de 11e keer is. En al zoveel hier voor elkaar heeft gekregen.
Nou ik ben benieuwd weer naar de dag van morgen. Ik moet i.i.g veeeel geduld hebben. Nou dat komt wel goed denk ik.
Liefs andrea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
