It's all about the money

It's all about the money.

Zaterdag 5 nov begon met het idee om toch voor de opening van het guesthouse nog meubels te kunnen scoren. Maar dit gaat natuurlijk in goed overleg met sister ludovena. Het is best dubbel. Aan de ene kant word dit huis gebouwd voor alle dokters, stagiere's guests enz en gefinancierd door stichting bondokids. Dus is het aan bondokids hoe en alles gaat. Maar aan de andere kant is het ook iets van het centrum zelf. De medewerkers die dit neergezet hebben. Vanuit Nederland zijn de plannen gemaakt. Maar aan de andere kant voeren ze ook hun eigen plan.
Dus werken christa en mark altijd samen met sister ludovena en de uitvoerder.
Maar omdat het nu ineens de opening zo snel gepland is hebben we niet veel tijd om het huis te voorzien van meubels. We gaan naar pamela die met ons mee zal gaan vandaag op meubel jacht.
Om 10:15 zegt ze ik ben met 20min klaar. In Keniaanse tijd betekent dat uiteindelijk 11:50vertrekken. Ik raak eraan gewend en maak lekker vast wat contact met wat jongelui van de vocational training. Loreen en benedict. Ik doe enorm mijn best om de namen te onthouden maar pas een dag later en 2praatjes met benedict kan ik nu dit berichtje typen (1dag later) want mijn hoofd is nog steeds een vergiet. Ik kan maar niet namen herinneren.
Met een piki piki (ik noem het een rutger brommer) ga ik achter op de berg af. De bestuurder heeft een helm op en ik niet..mmm nou ja ze doen dit continu en leven ervan. Ik moet er toch maar vanuit gaan dat ik heel onderaan de berg kom.
En ja hoor, met weer een ervaring rijker word ik netjes in sondu afgezet. We overwegen nog om met een matatoe (busje voor 12 pers) naar kisumu te gaan. Maar besluiten toch maar een auto te huren en maken een deal dat hij de hele tijd bij ons blijft en ons ook weer terug brengt.
We gaan naar een grote supermarkt in kisumu kijken naar meubels. Helaas..allemaal super dure meubels. Duidelijk muzungu prijzen. In de supermarkt hangt een geur van verbrand plastic. Christa word er zelf bijna niet goed van.
Wat altijd uitkomst bied is cola. Ja cola! Het reinigt de boel goed van binnen; -) we breken in de winkel het flesje aan. We moeten toch wat.
Helaas vinden we niks, zelfs geen taart die we met de opening kunnen aansnijden.
Er is via via iemand opgetrommeld met een pickup. Die reist met ons mee net zolang we wat meubels hebben.
We rijden verder tot we een meubelzaak hebben gevonden (lees: langs de kant van de weg staan rijen banken uitgestald in de buitenlucht. Te kust en te keur).
Pamela raad ons aan in de auto te blijven omdat ze anders muzungu prijzen bieden. Tja en dat willen we niet.
Maar deze dealer heeft niks van onze gading. We kijken weer verder. We zien meerdere salontafels die we ook nodig hebben. Wij stappen ook uit en kijken rond. Stiekem sluizen we geld in Pamela's handen die voor ons een deal maakt. Maar we willen nog meer ..... een eettafel met stoelen. Nou dat heeft er 1. We moeten hem volgen. Daar gaan we dan.....! 3dames gevolgd door hun escorts. En we lopen en lopen. Door een sloppenwijk waarvan de huisje steeds dichter op elkaar zitten. Het word maar smaller en smaller. Mijn gedachten gaan naar de toeristen die kenia bezoeken. Ik denk toch niet dat iemand zich hier zou wagen. Maar ik ben niet bang. Het voelt nog steeds zo bijzonder alsof ik beschermd word. Ik weet ook dat er veel voor ons gebeden word. En die bescherming is voelbaar.
We komen bij een huisje uit waar 3tafels staan. Über kitscherige set tafels met stoele staan er. Maar voor keniaanse begrippen goed voor ons doel. En dan begint het onderhandelen weer. Pfffff.
Tegenover dit zaakje ondekken we verf. En we willen nog 2kasten verven dus....
Nou samen een goede kleur vinden. Christa overlegd met pamela over de tafel en ik onderhandel voor handgreepjes.
Tja dat had ik toch nooit kunnen denken. Niet echt een plaatselijke karwei waar je ff wat verf haalt.
Nou de kerels willen niet voor niets de tafel met stoelen bij de pick-up brengen. Ze proberen nog een verkoop truc door christa een handtekening te laten zetten op een bon waar het eindbedrag nog niet is ingevuld. Maar ja christa kent inmiddels alle trucjes en gaat pas akkoord wanneer het eindbedrag erop staat.
En dan na veel gepraat zitten de meubels op de pick-up maar duurt het natuurlijk minstens 1uur voordat we echt weggaan.
Ik raak er bijna aan gewend ware het niet dat het al 16:00 is en we nog geen lunch hebben gehad.
We gaan toch nog weer naar een supermarkt en halen een paar cake/taarten voor het feest van morgen.
We halen een pizza omdat we zo op zijn van alles.
Maar de dag is nog lang niet voorbij ook al voelt het wel zo. Christa pint nog even wat geld maar met dat ze het bonnetje wil pakken slikt het pinapparaat al het geld in. Het enigste wat ze over houd is een bon maar geen geld.
De mensen van de pizzaria vertellen dat het eerder is voorgekomen. Nu is het wachten of het geld er wel af is gehaald of niet. En anders maandag weer naar kisumu (ruim een uur rijden).
We rijden afgemat maar met meubels rijker naar huis.
Als we terug zijn is het inmiddels 19:00 . Nou ik heb nog nooit zo'n lekkere pizza gehad. Misschien komt het door mijn honger, maar het kan me niet deren......mmm dat is genieten.
Nou weer een volle dag gehad, maar wel op z'n keniaans ik ga er toch serieus aan wennen; -).

Liefs andrea