Ik ben geland of toch niet.
Door: andrea
Blijf op de hoogte en volg Andrea
04 November 2016 | Kenia, Sondu
Hallo allemaal,
Oh oh waar moet ik beginnen. Als ik dit schrijf is het vrijdagavond. Het lijkt wel 2weken geleden dat ik uitgezwaaid werd op schiphol
Het was een heel gedoe op schiphol. We konden maar niet inchecken vanwege een storing. En daardoor hadden we nog steeds geen plek toegewezen. Het bleek vast te zitten op de extra koffer. Maar bijna als laatste kregen we een stoel. En gelukkig wilde de man naast mij zijn plek wisselen met christa. Na een hele rustige vlucht kwamen we aan in Nairobi. We werden opgewacht door 2 kenianen die ons zoueden wegbrengen. Het was bewolkt en het regende een beetje. En nog gekleed in spijkerbroek en als was dit helemaal niet erg. We gingen gelijk op zoek naar een betaalautomaat zodat we i.i.g wat boodschappen konden doen later op die dag. Met een luxe taxi (helemaal voor keniaanse begrippen) gingen we op weg. Tja hoe leg je nou hypocriet et wegverkeer uit, als je uit een land komt waar alles bewegwijzerd is. Waar eerst een heel theorie examen moet afleggen voordat je überhaupt mag gaan rijden. Hier hebben ze maar 1regel en dat is: je rijd aan de linkerkant. Je raakt hier spontaan alle frustraties kwijt die je hebt in het verkeer in Nederland. Ik kan ze niet eens meer herinneren.
Het is nog steeds zo bizar dat je weleens op de televisie beelden ziet van een afrikaans land maar dat ik er ben!! Dat is nog steeds erg onwerkelijk.
We hebben de donderdag vanaf de vluchthaven in Nairobi de reis gemaakt naar het plaatsje kisii.
Daar was een familie die christa graag wilde bezoeken. Op het terrein van een school stond het huisje waar we konden verblijven. 'S ochtends om 08:15 zijn we gaan rijden en om een uur of 16:00 waren we er. Door deze lange tocht heb ik veel van het land gezien. Van droge dorre plekken tot prachtige groene gebieden. Exotische bomen en planten gezien. Wilde bavianen die op de weg liepen. Zo bijzonder allemaal. Telkens moet ik mezelf knijpen , zo van...dit is echt. Hier ben ik nu!!
Het voelt zo bevoorrecht om als blanke rijke vrouw hier rond te lopen. Want zo gewoon is dit niet. En dat merk je aan alles. Ik (wij) ben een rariteit. Dit is niet ewn toeristische plek waar je regelmatig blanken tegen komt. Nee ik val op!! Wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar ik leg het naast me neer en snap dat je bijzonder bent.
Gelukkig heb ik christa bij me. Want onderweg stopten we om te gaan lunchen op een plek waar ik niet zou denken een restaurant te zullen vinden. Maar zij wist het wel vanwege een eerder bezoek. Iedereen wil wel wat met je. Iets aan je verkopen. En wat een mensen. Zoveel op straat. Land de weg. En maar te zitten. Of proberen wat aan je terug verkopen. Winkeltje langs de weg. Oude vervallen krotjes. En maar mensen voor achter overal.
Het ligt aan de regio wat voor een koopwaar er word aangeboden.zo zagen we appels en uien. Niet 1maar dan ook wel 20 plekken achterelkaar en allemaal de zelfde dingen. Het zijn typische Keniaanse stallestjes. Zo niet efficiënt. Maar ja dat zeg ik de praktische muzungu (wat blanke betekent). Die altijd praktische oplossingen voor ieder "probleempje" wil bedenken.
En dan rond 16:00komen we op het terrein van een school. En dan kunnen we een beetje uitpakken zodat we ons op kunnen frissen en kennis kunnen maken met de familie van maureen. Iedereen loopt naar ons toe en geef je een welkoms "handshake". Ik moet telkens aan onze kids denken die soms voor elkaar ook een ritueel hebben. Het duurt niet lang en ik heb hem door.
Nou wat een verhaal. Hier houd ik het even bij. Hopelijk lukt get me om foto's toe tevoegen zo niet dan weten julloe toch iets.
Liefs andrea en hopelijk gauw meer. Want get voelt toch als een soort vertegenwoordiger van al die lieve mensen die ik ken. Die geld gedoneerd hebben en die nu me steunen in gebed.
Oh oh waar moet ik beginnen. Als ik dit schrijf is het vrijdagavond. Het lijkt wel 2weken geleden dat ik uitgezwaaid werd op schiphol
Het was een heel gedoe op schiphol. We konden maar niet inchecken vanwege een storing. En daardoor hadden we nog steeds geen plek toegewezen. Het bleek vast te zitten op de extra koffer. Maar bijna als laatste kregen we een stoel. En gelukkig wilde de man naast mij zijn plek wisselen met christa. Na een hele rustige vlucht kwamen we aan in Nairobi. We werden opgewacht door 2 kenianen die ons zoueden wegbrengen. Het was bewolkt en het regende een beetje. En nog gekleed in spijkerbroek en als was dit helemaal niet erg. We gingen gelijk op zoek naar een betaalautomaat zodat we i.i.g wat boodschappen konden doen later op die dag. Met een luxe taxi (helemaal voor keniaanse begrippen) gingen we op weg. Tja hoe leg je nou hypocriet et wegverkeer uit, als je uit een land komt waar alles bewegwijzerd is. Waar eerst een heel theorie examen moet afleggen voordat je überhaupt mag gaan rijden. Hier hebben ze maar 1regel en dat is: je rijd aan de linkerkant. Je raakt hier spontaan alle frustraties kwijt die je hebt in het verkeer in Nederland. Ik kan ze niet eens meer herinneren.
Het is nog steeds zo bizar dat je weleens op de televisie beelden ziet van een afrikaans land maar dat ik er ben!! Dat is nog steeds erg onwerkelijk.
We hebben de donderdag vanaf de vluchthaven in Nairobi de reis gemaakt naar het plaatsje kisii.
Daar was een familie die christa graag wilde bezoeken. Op het terrein van een school stond het huisje waar we konden verblijven. 'S ochtends om 08:15 zijn we gaan rijden en om een uur of 16:00 waren we er. Door deze lange tocht heb ik veel van het land gezien. Van droge dorre plekken tot prachtige groene gebieden. Exotische bomen en planten gezien. Wilde bavianen die op de weg liepen. Zo bijzonder allemaal. Telkens moet ik mezelf knijpen , zo van...dit is echt. Hier ben ik nu!!
Het voelt zo bevoorrecht om als blanke rijke vrouw hier rond te lopen. Want zo gewoon is dit niet. En dat merk je aan alles. Ik (wij) ben een rariteit. Dit is niet ewn toeristische plek waar je regelmatig blanken tegen komt. Nee ik val op!! Wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar ik leg het naast me neer en snap dat je bijzonder bent.
Gelukkig heb ik christa bij me. Want onderweg stopten we om te gaan lunchen op een plek waar ik niet zou denken een restaurant te zullen vinden. Maar zij wist het wel vanwege een eerder bezoek. Iedereen wil wel wat met je. Iets aan je verkopen. En wat een mensen. Zoveel op straat. Land de weg. En maar te zitten. Of proberen wat aan je terug verkopen. Winkeltje langs de weg. Oude vervallen krotjes. En maar mensen voor achter overal.
Het ligt aan de regio wat voor een koopwaar er word aangeboden.zo zagen we appels en uien. Niet 1maar dan ook wel 20 plekken achterelkaar en allemaal de zelfde dingen. Het zijn typische Keniaanse stallestjes. Zo niet efficiënt. Maar ja dat zeg ik de praktische muzungu (wat blanke betekent). Die altijd praktische oplossingen voor ieder "probleempje" wil bedenken.
En dan rond 16:00komen we op het terrein van een school. En dan kunnen we een beetje uitpakken zodat we ons op kunnen frissen en kennis kunnen maken met de familie van maureen. Iedereen loopt naar ons toe en geef je een welkoms "handshake". Ik moet telkens aan onze kids denken die soms voor elkaar ook een ritueel hebben. Het duurt niet lang en ik heb hem door.
Nou wat een verhaal. Hier houd ik het even bij. Hopelijk lukt get me om foto's toe tevoegen zo niet dan weten julloe toch iets.
Liefs andrea en hopelijk gauw meer. Want get voelt toch als een soort vertegenwoordiger van al die lieve mensen die ik ken. Die geld gedoneerd hebben en die nu me steunen in gebed.
-
04 November 2016 - 19:25
Rieja:
hallo Andera
gelukig ben je goed aan gekomen.
mooie tekst allemaal
ik geloof graag dat je even werd aan gekeken op je huidskleur zo lang je maar ge Acsepteerd werd.
je hebt mooie foto zie ik voor al dat je zo maar op de weg een aap tegen komt heel bij zonder. hoop dat je en heele fijne tijd hebt.
Groetjes en tot horens Rieja -
04 November 2016 - 19:33
Jolande:
Hey lieve Andrea, fijn dat je veilig bent aangekomen. Leuk om je eerste echte verslag vanuit Afrika te lezen. Gods zegen toegewenst bij alles wat je doet. lieve groet, Ard en Jolande
-
04 November 2016 - 19:45
Jeanette:
Wow Andra, wat een mooi verhaal. Kan me heel goed voorstellen dat je zegt, ik ben nog maar een dag weg maar het lijken er al wel 2. Zo veel nieuwe inddukken al.
Blijf genieten! Mooie tijd gewenst daar! -
04 November 2016 - 19:56
Wout & Eef:
Bedankt voor je update Andrea,
Geniet van de dingen om je heen en probeer in de rust te blijven
want zoveel nieuwe mensen en al het andere kan je helemaal overspoelen.
Dus wensen we jou Gods vrede toe en goede gezondheid en energie.
Dat je de liefde van onze Vader mag uitdelen.
Tot de volgende keer. -
04 November 2016 - 20:16
Sandra Horst :
Hallo Andrea fijn dat jullie goed zijn aangekomen.
Wat een gereis voordat je op de bestemming bent.
Hier gaan We langzamerhand naar nachtvorst toe.
Dat wordt over een paar weken weer wennen als jullie terug komen.
Nogmaals heel veel succes de komende weken.
Bedankt voor het verslag op naar de volgende.
Heel veel liefs van Sandra Horst -
04 November 2016 - 20:29
Gwen:
Oh meid wat ben ik blij dat jullie heelhuids op de plek van bestemming zijn!!!!! En wat heerlijk om allemaal te lezen! Een mooie tijd gewenst! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
